ابوالقاسم قشیری(465- 376هـ) یکی از بزرگترین عارفانان و عالمان قرن پنجم هجری قمری است. او در میدانهای علم و معرفت روزگار خود، سرآمد اقران بود. آثار فراوانی که از او برجای مانده گواه این است که نه تنها در سلوک عرفانی و حکمت عملی، بلکه در حدیث و تفسیر و فقه و کلام هم از توانمندی زایدالوصفی برخوردار بوده است. یکی از دغدغههای قشیری بر اساس آنچه که از منابع مختلف گزارش شده، اندیشههای کلامی است. به نظر میرسد باورهای کلامی قشیری در بازخوانی اندیشههای او، همخوانی و تطابق بیشتری با کلام اشعری داشته باشد. این مسأله را میتوان در آثار او به وضوح مشاهده کرد. در رسالهی قشیریه، تفسیر لطایف الاشارات، نامهی شکایت اهل سنت و قصیدة الصوفیهآشکارا منظومهی فکری قشیری آمده است.
نگارنده در این مقاله که به روش کتابخانهای صورت گرفته در پی آن است تا با مراجعه به آثار مذکور هر چه بیشتر به اندیشههای قشیری وضوح ببخشد. نتیجهای ک از مقاله گرفته میشود حاکی از آن است که آراء قشیری بجز مسألهی صفات خبریه و راه شناخت خداوند همان آراء ابوالحسن اشعری است.
ابتدای صفحه